เมื่อชีวิตก้าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นอายุประมาณ 18-19 ตัวดิฉันใช้วิถีชีวิตที่เปลืองมากกว่าวัยรุ่นคนอื่นๆ นั่นคือ คิดถึงแต่ความสนุก กิน เที่ยว ติดเพื่อน ติดเหล้า อยากรู้อยากลองมันไปทุกสิ่งเพียงเพราะแค่คิดถึงความสนุกในระยะเวลาสั้นๆ ทำให้เดินทางผิดมากขึ้นไปอีกนั่นคือ ดิฉันเริ่มเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับยาเสพติด ในช่วงนั้นดิฉันรู้สึกสนุกมาก เป็นความรู้สึกเหมือนหลุดไปอีกโลกนึง และดิฉันก้ใช้ยาเสพติดบ่อยขึ้น บ่อยขึ้น จนทำให้สุดท้ายเกิดเรื่องเลวร้ายกับตัวดิฉันเอง เพราะร่างกายรับสารเสพติดมากเกินไป จึงทำให้ร่างกายช้อค ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอดเวลา สายระโยงระยางเต็มตัวไปหมด
ดิฉันนอนรพ. อยุ่ในห้อง ICU เป็นเวลา 2 คืน และห้องรักษาปกติอีก 1 คืนตอนนั้นดิฉันเหมือนตายทั้
เมื่อเริ่มศึกษาธรรมะ และให้เวลากับตัวเอง ได้คิดทบทวนหลายๆเรื่อง ดิฉันรู้สึกว่าชีวิตตัวเองไร้จุดหมาย หาคำตอบและเป้าหมายของตัวเองไม่เจอ คือใช้ชีวิตไปวันๆถึงจะเลิกทำตัวเกเรแต่ชีวิตก็ยังร่องรอย ซึ่งในขณะเดียวกันที่ได้ใช้เวลากับครอบครัวมากขึ้น ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงที่คุณแม่
**ดิฉันอยากจะฝากแง่คิด ถึงทุกๆคน โดยเฉพาะวัยรุ่น ที่วัยเดียวกันกับดิฉัน ทุกคนล้วนมีข้อผิดพลาดและเคยทำผิดพลาด เมื่อมีสติคิดได้จงอย่ากลับไปจุดนั้นอีก ทุกๆอย่างเปลี่ยนได้เสมอเพียงแค่เราเปลี่ยนความคิด และกล้าทำในสิ่งที่ดี ชีวิตเราอาจจะไม่ได้ประสบความสำเร็จอะไรมากมายแต่เราจะเริ่มรู้ว่าเราต้อง การอะไรในชีวิต**
credit ขอขอบคุณเนื้อหาจาก : http://www.baabinz.com/70398/
